Dziecko żyjące w środowisku stworzonym przez dorosłego musi mierzyć się z warunkami niedostosowanymi do jego życiowych potrzeb – nie tylko fizycznych, ale również, a wręcz przede wszystkim, potrzeb psychicznych, dotyczących rozwoju i ekspansji intelektualnej oraz psychicznej. Dorosły rozporządza dzieckiem i zmusza je, aby dostosowywało się do jego środowiska, naiwnie sądząc, że któregoś dnia przyjdzie mu funkcjonować w tym środowisku jako jednostka społeczna. Ponad 100 lat temu Maria Montessori stworzyła system edukacji, który rzucił zupełnie nowe światło na pedagogikę, akcentując pracę „dla dziecka” i odkrywając jego naturalny, kierowany wewnętrznymi siłami rozwój. W myśl tej metody dla prawidłowego rozwoju dziecka należy stworzyć mu przestrzeń pozwalającą na spontaniczność i twórczość oraz umożliwić wszechstronny rozwój psychofizyczny, kulturalny i społeczny. Koncepcja Marii Montessori przyczyniła się do zmiany tego, w jaki sposób pojmujemy dzieciństwo, jaką rolę z społeczeństwie przypisujemy dzieciom i jaką odpowiedzialność za ich kształtowanie – rodzicom. Kiedy dziecko w szkołach prowadzonych zgodnie z naszą metodą, będących miejscem spokojnej pracy, gdzie stłumiona dusza może się rozwijać i ujawniać, pokazało nam zdolności i możliwości zdecydowanie odmienne od tych, które powszechnie są uważane za typowe dla okresu dzieciństwa, pojawiła się wśród nas refleksja nad kalibrem dawnych błędów, nieświadomie popełnianych w relacjach z najdelikatniejszą grupą ludzkości.

Ponad 100 lat temu Maria Montessori stworzyła system edukacji, który rzucił zupełnie nowe światło na pedagogikę, akcentując pracę „dla dziecka” i odkrywając jego naturalny, kierowany wewnętrznymi siłami rozwój. W myśl tej metody dla prawidłowych postępów dziecka należy stworzyć mu przestrzeń pozwalającą na spontaniczność i twórczość oraz umożliwić wszechstronny rozwój psychofizyczny, kulturalny i społeczny. Koncepcja Marii Montessori przyczyniła się do zmiany tego, w jaki sposób pojmujemy dzieciństwo, jaką rolę w społeczeństwie przypisujemy dzieciom i jaką odpowiedzialność za ich kształtowanie – rodzicom. Dziecko w społeczeństwie i w świecie to dwunasty już tom Biblioteki Marii Montessori. Mimo ogromnej popularności placówek Montessori, teksty, wykłady i przemówienia tej niezwykłej badaczki nie były dotychczas dostępne w języku polskim. Wydawnictwo Naukowe PWN wraz z Association Montessori Internationale (organizacją, którą w 1929 roku założyli Maria Montessori oraz jej syn, Mario) i Fundacją Villa Montessori publikują je po raz pierwszy. Dziecko w społeczeństwie i w świecie to wybór tekstów, przemówień i wywiadów udzielonych przez Marię Montessori, pogrupowanych w sześć obszarów tematycznych. Autorka zwraca się do rodziców i nauczycieli, dzieli się swoimi spostrzeżeniami na temat nabywania wiedzy przez dzieci i roli, jaką w tym procesie odgrywają dorośli. Kreśli obraz cech i kompetencji, jakie powinien mieć idealny nauczyciel. Pokazuje, jak nieostrożne działanie dorosłego może przerwać koncentrację dziecka i zniweczyć efekty samodzielnej edukacji. Maria Montessori wyjaśnia także szczegóły swojej metody, zapoczątkowanej w Case dei Bambini – Domach Dzieci, oraz zwraca uwagę na błędy przy próbach jej bezrefleksyjnego powielania. W kolejnych częściach książki autorka dzieli się także swoimi poglądami na sprawy nieco ogólniejsze, jak kształt systemu edukacji czy miejsce człowieka w świecie. Nasza metoda nie powstała wskutek rozmyślań, ale doświadczeń, które zdarzyły się i potwierdziły w różnych krajach i u różnych ras; podążaliśmy prostą ścieżką, nie skręcając w lewo ani w prawo – szliśmy wiernie drogą dziecka i tego, co nam dawało. Cała nasza szkoła opiera się na zachowaniach dzieci, które udzielało nam również jasnych wskazówek, jak ją zorganizować i utworzyć. Z tekstu